پیش بینی کننده های بالینی پاسخ به درمان تحریک مکرر در بیماران مبتلا به اختلال افسردگی

تحریک مکرر مغناطیسی فراجمجمه ای بر روی قشر پیش پیشانی رویکردی جدید در درمان بیماران مبتلا به افسردگی است. پاسخ به درمان rtms در بیماران مبتلا به افسردگی متفاوت است. شناخت پیش بینی کننده های پاسخ به درمان، نقش مهمی در درمان بیماران مبتلا به افسردگی به وسیله rtms دارد. هدف این مطالعه بررسی پیش بینی کننده های جمعیت شناختی و بالینی پاسخ به درمان rtms در بین بیماران مبتلا به افسردگی است. در یک مطالعه طبیعی گذشته نگر اطلاعات 248 نفر از بیماران مبتلا به اختلال افسردگی که در خرداد ماه 1391 الی دی ماه 1393 در مرکز علوم اعصاب بالینی آتیه جهت درمان افسردگی تحت تحریک مکرر مغناطیسی فراجمجمه ای قرار گرفتند، جمع آوری شد. از سه پروتکل رایج rtms (تحریک با فرکانس بالا، تحریک با فرکانس پایین و تحریک دوطرفه بر روی قشر پیش پیشانی پشتی جانبی) برای درمان بیماران استفاده شده بود. همه بیماران 10 جلسه rtms را سه روز در هفته به مدت یک ماه دریافت کرده بودند. پاسخ به درمان توسط مقیاس افسردگی بک (bdi-ii) و کاهش 50 درصدی نمرات نسبت به خط پایه تعریف گردید. در تحلیل داده ها از روش رگرسیون لوجستیک استفاده شد. از 248 نفر، 110 نفر (44 درصد) به درمان rtms پاسخ دادند که از 98 نفر مبتلا به افسردگی تک قطبی 50 نفر (51 درصد) و از 142 نفر مبتلا به افسردگی دوقطبی 60 نفر (42 درصد) به درمان پاسخ دادند. در کل بیماران سن، بدبینی، احساس شکست، بی قراری، بی علاقگی، بلاتصمیمی، تحریک پذیری و اشتغال ذهنی متغیرهای پیش بین پاسخ به درمان بودند. در بیماران تک قطبی بی علاقگی، اشتغال ذهنی با نشانه ها، فقدان انرژی و بی ارزشی و در بیماران دوقطبی غمگینی، احساس شکست، خودانتقادی، بی قراری، بی علاقگی، تغییر الگوی خواب و اشتغال ذهنی با نشانه های جسمی متغیرهای پیش بین پاسخ به درمان بودند. از پیش بینی کننده جمعیت شناختی سن و از پیش بینی کننده های بالینی می توان برای پیش بینی پاسخ به درمان rtms استفاده کرد.